Sloot Digital Coding System

ma 13 sep 2004 10:58

Gisteren bekeek ik Netwerk. Ze lieten deel twee van een verhaal over de uitvinding van Jan Sloot zien. Dit naar aanleiding van een boek dat hierover is verschenen.

Het verhaal is prachtig: uitvinder Jan Sloot klopt aan bij Roel Pieper, de hoogste baas van Philips. Roel slaat stijl achterover bij het zien van de uitvinding. Hij verlaat zelfs Philips om met deze uitvinding heel rijk te worden. Twee dagen voordat de daadwerkelijke overdracht van de uitvinding plaats zal vinden, valt de uitvinder dood neer in zijn tuin.

Maar wat beweert de uitvinder nu? Hij beweerde dat met zijn codering 16 tot zelfs 64 speelfilms op een geheugenkaartje van 64kB passen. Als je bedenkt dat je hier met de huidige techniek net 8 seconden geluid op kwijt kan, moet je wel erg goedgelovig zijn om hier iets in te zien. Je kunt informatie niet oneindig comprimeren. Het is net alsof je de tekst van dit stukje codeert naar drie letters. Wie gelooft nu dat je uit drie letters weer dit stukje kunt decoderen? Kijk je naar de patenten van Jan Sloot, dan wordt het er niet geloofwaardiger op.

De uitvinding van Jan Sloot is nep. In de Netwerk-uitzending kwam dat amper aan de orde. Dat zou de mythe natuurlijk ontkrachten en de verkoop van het boek schaden. (Hoezo, onafhankelijke journalistiek?). En zijn dood? Misschien kon hij de spanning niet meer aan. Hij zou namelijk enkele dagen later ontmaskerd worden. Of hij heeft er zelf een einde aan gemaakt. Na zijn dood bleek namelijk alles te zijn verdwenen. Liever een dode mythe dan een levende oplichter.

De afleveringen van Netwerk zijn online te bekijken.

Reacties